LZS: Przyczyny i terapie lojotokowego zapalenia skóry

Lojotokowe zapalenie skóry (ang. seborrheic dermatitis) jest przewlekłą chorobą, która dotyka wiele osób na całym świecie. Charakteryzuje się ona występowaniem łuszczycowych zmian na skórze głowy, twarzy oraz innych częściach ciała pokrytych gruczołami łojowymi. Choroba ta może być uciążliwa dla pacjentów ze względu na jej objawy estetyczne oraz możliwość powikłań bakteryjnych lub grzybiczych.

Przyczyny LZS są wieloczynnikowe i nie zostały do końca poznane przez naukowców. Jedną z teorii mówi o roli drożdży Malassezia w rozwoju tej choroby. Są to naturalnie występujące mikroorganizmy obecne w naszej florze bakteryjnej, jednakże przy nadmiernym namnażaniu mogą wywołać reakcję alergiczną organizmu prowadząc do stanu zapalnego skóry.

Innym czynnikiem ryzyka jest zaburzenie funkcjonowania układu odpornościowego oraz niski poziom witaminy D3 we krwi – co potwierdzają badania kliniczne przeprowadzone przez specjalistów zajmujących się tą dziedziną medycyny.

Objawy lojotokowego zapalenia skóry są zazwyczaj łatwe do rozpoznania. Pacjenci skarżą się na swędzenie, pieczenie oraz uczucie napięcia skóry głowy lub twarzy. Na początku choroby mogą pojawić się drobne grudki i rumienie, które później przekształcają się w tłuste złuszczające plamy.

W przypadku zaawansowanej postaci LZS może występować również nadmierna produkcja sebum przez gruczoły łojowe – co prowadzi do powstawania żółtych strupów na skórze głowy oraz innych obszarach ciała pokrytych włosami.

Diagnoza lojotokowego zapalenia skóry jest oparta na badaniu klinicznym pacjenta oraz wywiadzie dotyczącym objawów i historii choroby. W niektórych przypadkach konieczne jest wykonanie biopsji zmiany skórnej celem potwierdzenia diagnozy.

Terapie

LZS jest chorobą przewlekłą, dlatego też leczenie ma charakter długoterminowy i polega na kontrolowaniu jej objawów. Istnieje wiele metod terapeutycznych stosowanych w walce z tym schorzeniem:

Leki miejscowo: Sterydy topikalne (np. kortykosteroidy) są często pierwszym wyborem lekarzy przy zwalczaniu stanu zapalnego spowodowanego przez rozwój Malassezia.

Leki doustnie: W przypadku cięższych postaci LZS, lekarz może zalecić przyjmowanie antybiotyków lub przeciwgrzybiczych w celu zwalczania infekcji bakteryjnych lub grzybiczych.

Fizjoterapia: Zastosowanie lamp UVB oraz fototerapii jest skuteczną metodą redukcji objawów lojotokowego zapalenia skóry. Promieniowanie ultrafioletowe hamuje namnażanie drożdży Malassezia i zmniejsza stan zapalny na skórze.

Zapobieganie

Aby uniknąć nawrotów choroby, ważne jest zachowanie odpowiedniej higieny osobistej oraz pielęgnacja włosów i ciała. Należy również unikać stresujących sytuacji oraz stosować się do zaleceń lekarskich dotyczących diety.

Ważnym elementem profilaktyki jest także regularne mycie głowy szamponami o działaniu przeciwdrobnoustrojowym – co pomoże utrzymać równowagę mikroflory bakteryjnej na powierzchni skóry.

Podsumowując, lojotokowe zapalenie skóry to schorzenie wymagające długotrwałego leczenia i kontroli przez specjalistę dermatologa. Dzięki nowoczesnym metodom terapeutycznym możliwe jest jednak znaczne złagodzenie objawów tej choroby i poprawa jakości życia pacjentów. Pamiętajmy, że odpowiednia pielęgnacja skóry oraz unikanie czynników ryzyka może pomóc w zapobieganiu nawrotom choroby.